Onu İlk Kez Böyle Gördüm

Gecenin sessizliği odamı doldururken, telefonuma düşen tek bir mesaj bütün planlarımı değiştirdi:“Gelmek ister misin?”

Bir an bile düşünmeden çıktım. Nereye gideceğimi, beni neyin beklediğini bilmiyordum ama içimdeki merakın önüne geçemedim.

Kapıyı açtığında göz göze geldik. Daha önce sayısız kez görmüştüm onu, ama ilk kez böyleydi. Loş ışık yüz hatlarını olduğundan da belirgin kılıyor, dudaklarındaki belli belirsiz kıvrım kalbimin ritmini hızlandırıyordu. Elindeki kadehi masaya bıraktığında parmaklarının titrediğini fark ettim.

“Gel,” dedi fısıltıyla. “Sana bir şey göstereceğim.”

Salona adım attığımda içimi saran kokuya, fonda çalan yumuşak müzik eşlik etti. İçimde tarifsiz bir kıpırtı… Ne olacağını bilmiyordum, ama artık geri dönmek istemiyordum.

Yanıma yaklaştı. Omuzlarıma değen dokunuşu bütün düşüncelerimi susturdu. Dudaklarıma yaklaşacak sandım, ama kulaklarıma eğilip yalnızca şunu söyledi:“Bundan sonrası sana bağlı.”

Bir an sessizlik çöktü. Kalbim göğsümden çıkacak gibiydi. O ise hiç acele etmiyor, gözlerimin içine bakarak bekliyordu.

Ben adımı attım. Dudaklarımız birleştiğinde içimdeki bütün tereddütler dağıldı. Önce yavaş, çekingen bir öpücük… sonra gitgide derinleşen, nefeslerimizi birbirine karıştıran bir yakınlık.

Beni kanepeye doğru yönlendirdi. Parlak gözlerinde gizli bir oyun vardı. Sanki uzun süredir sakladığı tüm duygularını nihayet bırakıyordu. Ellerimiz dolaştı, nefeslerimiz hızlandı, kalplerimiz aynı ritimde çarpıyordu.

O an zaman durmuş gibiydi. Ne dışarıdaki sessizlik, ne duvardaki saat… sadece biz vardık.

Son bir kez gözlerimin içine baktı. Dudaklarından dökülen tek cümle her şeyi mühürledi:“İşte bu anı bekliyordum.”

Ve o an, ikimizin de içinde tuttuğu tüm duygular aynı anda serbest kaldı. Karanlık odada yalnızca fısıltılarımız yankılandı, sonra bir huzur doldu içimize.

Gözlerimizi kapadığımızda, hiçbir şey söylemeye gerek yoktu artık. Çünkü ikimiz de biliyorduk:O gece, her şeyin başlangıcıydı.